Malm-Per heitte ein mann. Han fekk føre seg at han ville ut i verda å redda heidningar. Med seg tok han kona si Vene-Kristin og tre ungar. Vene-Kristin var ein vidgjeten skald, og sjefen for Luther-flokken som dei sokna til i Noreg ville så gjerne senda ho til Buskmann-riket, slik at ho kunne lære dei om Krist, ein tømrarson som levde for mange år sidan. Malm-Per fekk i oppgåve å vera storbonde på garden der dei sel kved og soger om Krist til buskmennene.
Rett attmed garden til Malm-Per, låg det eit høgt fjell. Malm-Per tykte særs godt om høge fjell. Heime i Noreg var han ofte på fjelltokt, anten det var vinter eller sumar. Men i Buskmann-riket hadde han enno ikkje vore på tokt, sjølv om han hadde budd der over vinteren. Ein kveld sat Malm-Per i hagen sin og såg opp på Meru-toppen, som bada i den raude kveldsola som rann. Han kvad:
"Mektig og massiv er Meru-Toppen,
mon tru om menisken min maktar motbakken.
Eg lyt hyra gode menn skal eg koma opp."
Malm-Per leita rundt på garden sin etter gode leigekarar. Etter ei stund fann han ein annan kvit-nakke, Grave-Trond heitte han. Han fekk namnet sidan han var ofseleg glad i å grava holer i den raude jorda i Buskmann-riket. Han hadde ein stor hjul-hest, og med det bakerste hjulet grov han hol i bakken tidt som det var. Malm-Per spurte om han ville vere med på Meru-toppen. Då kvad Grave-Trond:
"Meru eg klatrar når Malm-Per meg spør.
Men dette kravet lyt eg få stilje:
Berre to netter i framand seng!"
Malm-Per gjekk med på kravet, og dei to starta ferda mot Meru-toppen. Etter ei stund vart dei trøtte av kvarandre og hadde ikkje lenger noko å snakka om. Malm-Per sa at dei burde hatt med seg ein narr som kunne fortelje skrøner når bakkane vart bratte og taska var for tung. Grave-Trond visste om ein slik mann. Han heitte Hatt-Henrik. Han fekk namnet sidan han hadde så mange hattar. Hatt-Henrik var frå ein flokk som var så ofseleg glade i å røre på kroppen, Kristmannspringarlauget heitte dei. Då Malm-Per spurte om Hatt-Henrik ville vere med på Meru-Toppen, tok han den grøne tur-hatten sin på og kvad:
"Eg saknar snøen i Sunnmørsalpane,
eg snører mi skreppe og smører min solkrem.
Skreppa er full av urter og ugras,
som hjelper når knea knirker."
Dei tre gjekk vidare mot Meru-toppen, og etter ei stund vart dei så ofseleg svoltne. Malm-Per sakna flatbrødet som Vene-Kristin laga, og lurte på om Grave-Trond eller Hatt-Henrik kunne steike slike flatbrød. Det kunne dei ikkje, men Hatt-Henrik kjente ein mann som kunne. Helge-Mat heitte han, han var ôg med i Kristmannspringarlauget. Han var så ofseleg glad i mat, at mora hans sa han var utan botn. Malm-Per spurte om han ville vera med til Meru-toppen. Då kvad Helge-Mat:
"Med låkare niste du legg`kje i veg
enn utan niste i det heile teke.
Eg skal syta for både brød og bål!"
Dei fire åt og gjekk vidare mot Meru-Toppen, og på siste sletta før det vart ofseleg bratt, møtte dei mange ville dyr. Det krydde med hals-hestar, snabel-svin og vill-stutar. Malm-Per vart felande redd og kvad:
"Ei slette.
Ein villstut.
Ein villstut til.
Ein lyt ha pil og boge skal ein koma yver!"
Men korkje Malm-Per, Grave-Trond, Hatt-Henrik eller Helge-Mat hadde pil og boge med seg. Då fekk dei auge på ein buskmann som togg på eit grasstrå under eit tre i nærleiken. Han hadde pil og boge, og hadde vore på Meru-toppen fleire gonger før. Han heitte Fredrik den Fredelege. Malm-Per spurte om han ville vera med, og Fredrik den Fredelege kvad:
"Ja."
Fredrik den Fredelege hadde piler på ryggen og boge under armen, men villstutane torte ikkje nærma seg han.
Bakken vart brattare og brattare, og sekken tyngre og tyngre, men Malm-Per vart ikkje sliten. Han spratt opp etter fjellsidene. Hatt-Henrik og Helge-Mat likte ikkje farten Malm-Per. Dei hadde vore på høge fjell i Buskmann-rike før, og visste det var lurt å gå sakte oppover, elles kunne høgdedyret angripa og gjera hovudet tungt og beina skjøre. Hatt-Henrik og Helge-Mat tykte ôg at Malm-Per sette dei i dårleg lys med byksinga si. Hatt-Henrik fortalde skrøner for å halda han igjen, men Malm-Per sprang oppover fjellet og var snart ikkje å sjå. Då det gjekk mot kveld fann flokken Malm-Per utanfor ei gjestestove med ledige senger. Malm-Per kvad:
"Dei gamle er eldst og raskast på labben.
I dykkar andlet, ungdom!
Her skal me kvila og halda måltid i lag i kveld."
Etter dette gjekk Malm-Per og la seg til å sova.
Den andre dagen gjekk flokken i bakkar som såg like ut som i fedrelandet. Det gjorde at Malm-Per sprang enno fortare. Nok ein gong prøvde Hatt-Henrik å fortelja skrøner for å få Malm-Per til å gå litt seinare, men Malm-Per dansa oppover og var snart ikkje å sjå. Flokken såg han ikkje igjen før han stod utanfor ei ny gjestestove om kvelden. Han kvad igjen:
"Dei gamle er eldst og raskast på labben.
I dykkar andlet, ungdom!
Her skal me kvila og halda måltid i lag i kveld."
Etter dette gjekk Malm-Per og la seg til å sova. Grave-Trond og Hatt-Henrik likte ikkje å bli frågått av Malm-Per den dagen. For å prova at dei fortsatt hadde saft i beina, gjekk dei vidare opp på ein topp i grannelaget, Vesle Meru-Toppen. Helge-Mat vart igjen i gjestestova og steikte biff. Etter å ha åte opp maten, gjekk Malm-Per og flokken og la seg til å sove, for dei skulle opp midt på natta og gå vidare.
Malm-Per og gjengen gjekk vidare frå gjestestova berre to timar etter midnatt, slik at dei kunne sjå sola sprette frå Meru-toppen. I fire timar gjekk dei, og Malm-Per sprang siste stykke for å vera fyrst opp på toppen.
Der kvad han:
"Dei gamle er eldst og raskast på labben!
Her kan eg fint sjå til fedrelandet.
No lyt me venda, eg vil heim att til Vene-Kristin."
Men nedover bakkane gjekk det trått for Malm-Per. Knea var slitne etter all sprettinga opp mot toppen, og Grave-Trond måtte bere skreppa for Malm-Per. Det var langt å gå før dei var heime på garden til Malm-Per enno, og Helge-Mat ana uråd. Han kvad:
"Bakken er bratt og sola står i senit.
Me kjem oss´kje heim før kvelden er omme."
Dei andre var einige i at med denne farten rekk ikkje flokken heim før skuggane trugar. Grave-Trond var skarp i hovudet, og sa han kunne springe i forvegen, i lag med Helge-Mat for å koke kraft som Malm-Per kunne styrkja seg på. Det gjorde dei, og etter Malm-Per hadde ete og kvilt litt vart han frisk til beins igjen.
Såleis kom flokken seg heim før det vart natt. Då kvad Malm-Per:
"Menisken meistra Meru-Toppen,
men bakkane var bratte og brå.
Turen går betre med buskmenn som ber,
og to netter var litt for få."
