Boligjakt

Å vere på boligjakt i Stavanger per dags dato er ikkje berre ein leik. Det er og ein dans på roser. Spesielt dersom du berre har ei inntekt å tære på. I det minste har eg lært å forstå annonser på Finn. Her har du versjon 1 av "Ordbok for folk på boligjakt." Forslag blir mottekne med takk!

I annonsa

Tydning

--

Spennende planløsning

Dusj på kjøkken, soverom i anna bygg

--

Nærhet til offentlig transport

E39 to meter frå stovevinduet

--

Sjarmerende

Totaloppussing av samtlige rom

--

Med muligheter

Totaloppussing av samtlige rom, samt skifte tak, kledning, drenering, vinduer og dører

--

Noe oppussing må påregnes

Huset må rivast. Tomt til salgs

--

Landlige omgivelser

Ikkje veg til eigedomen

--

Havutsikt

Kan skimte Saipem 7000-kranane frå terassen, dersom du står i stillas. Og det er springflo. Eller tsunami.

--

Noe utsikt

Direkte innsikt til naboen

--

10 minutter fra sentrum

30 minutt til kommunegrensa

--

Moderne

Knøttlite

--

Urbant

Knøttlite

--

Perfekt for førstegangsetablerere

Samleord for heile lista ovanfor

--

Har eg gløymt nokon? Skriv det i kommentarfeltet!

National Camp 09

Som den oppvakte lesar allereie har sett paa Henrik sin blogg, arrangerte CHRISC Tanzania i månadskifte mars/april National Camp, som er det næraste ein kjem KRIK Arena i Tanzania. Eg fekk lov til å vera fotograf, og storkoste meg i varmen i Tanga, attmed Det Indiske Hav. Her er nokre av resultata.

Ellers vil eg leggje til at Campen vart ein suksess, med mykje meir fokus på å ha det kjekt og sosialt samver enn å konkurrere mot kvarandre. (Tidlegare campar har enda i munnhuggeri og til og med slåsskampar...). Deltakarane vart dette året delte inn i grupper på tvers av kjønn, alder og opphavsdistrikt, og dette verka etter planen: å vinne idrettsturneringane kom i andre rekkje, det viktigaste var å ha det kjekt. Og folk koste seg stort!



I tillegg til idrettsaktivitetar (Basket, nettball, volleyball, stafett og den uunngåelege fotballen) vart det halde seminar me emner som fyrstehjelp og born sine rettar.








Kvar kveld hadde eit eller fleire av CHRISC-distrikta ansvar for underhaldning. Her ser me Arusha-distriktet sitt innslag, masai-dans!

Soga om Meru-ferda til Malm-Per

Malm-Per heitte ein mann. Han fekk føre seg at han ville ut i verda å redda heidningar. Med seg tok han kona si Vene-Kristin og tre ungar. Vene-Kristin var ein vidgjeten skald, og sjefen for Luther-flokken som dei sokna til i Noreg ville så gjerne senda ho til Buskmann-riket, slik at ho kunne lære dei om Krist, ein tømrarson som levde for mange år sidan. Malm-Per fekk i oppgåve å vera storbonde på garden der dei sel kved og soger om Krist til buskmennene.

Rett attmed garden til Malm-Per, låg det eit høgt fjell. Malm-Per tykte særs godt om høge fjell. Heime i Noreg var han ofte på fjelltokt, anten det var vinter eller sumar. Men i Buskmann-riket hadde han enno ikkje vore på tokt, sjølv om han hadde budd der over vinteren. Ein kveld sat Malm-Per i hagen sin og såg opp på Meru-toppen, som bada i den raude kveldsola som rann. Han kvad:

"Mektig og massiv er Meru-Toppen,

mon tru om menisken min maktar motbakken.

Eg lyt hyra gode menn skal eg koma opp."

Malm-Per leita rundt på garden sin etter gode leigekarar. Etter ei stund fann han ein annan kvit-nakke, Grave-Trond heitte han. Han fekk namnet sidan han var ofseleg glad i å grava holer i den raude jorda i Buskmann-riket. Han hadde ein stor hjul-hest, og med det bakerste hjulet grov han hol i bakken tidt som det var. Malm-Per spurte om han ville vere med på Meru-toppen. Då kvad Grave-Trond:

"Meru eg klatrar når Malm-Per meg spør.

Men dette kravet lyt eg få stilje:

Berre to netter i framand seng!"

Malm-Per gjekk med på kravet, og dei to starta ferda mot Meru-toppen. Etter ei stund vart dei trøtte av kvarandre og hadde ikkje lenger noko å snakka om. Malm-Per sa at dei burde hatt med seg ein narr som kunne fortelje skrøner når bakkane vart bratte og taska var for tung. Grave-Trond visste om ein slik mann. Han heitte Hatt-Henrik. Han fekk namnet sidan han hadde så mange hattar. Hatt-Henrik var frå ein flokk som var så ofseleg glade i å røre på kroppen, Kristmannspringarlauget heitte dei. Då Malm-Per spurte om Hatt-Henrik ville vere med på Meru-Toppen, tok han den grøne tur-hatten sin på og kvad:

"Eg saknar snøen i Sunnmørsalpane,

eg snører mi skreppe og smører min solkrem.

Skreppa er full av urter og ugras,

som hjelper når knea knirker."

Dei tre gjekk vidare mot Meru-toppen, og etter ei stund vart dei så ofseleg svoltne. Malm-Per sakna flatbrødet som Vene-Kristin laga, og lurte på om Grave-Trond eller Hatt-Henrik kunne steike slike flatbrød. Det kunne dei ikkje, men Hatt-Henrik kjente ein mann som kunne. Helge-Mat heitte han, han var ôg med i Kristmannspringarlauget. Han var så ofseleg glad i mat, at mora hans sa han var utan botn. Malm-Per spurte om han ville vera med til Meru-toppen. Då kvad Helge-Mat:

"Med låkare niste du legg`kje i veg

enn utan niste i det heile teke.

Eg skal syta for både brød og bål!"

Dei fire åt og gjekk vidare mot Meru-Toppen, og på siste sletta før det vart ofseleg bratt, møtte dei mange ville dyr. Det krydde med hals-hestar, snabel-svin og vill-stutar. Malm-Per vart felande redd og kvad:

"Ei slette.

Ein villstut.

Ein villstut til.

Ein lyt ha pil og boge skal ein koma yver!"

Men korkje Malm-Per, Grave-Trond, Hatt-Henrik eller Helge-Mat hadde pil og boge med seg. Då fekk dei auge på ein buskmann som togg på eit grasstrå under eit tre i nærleiken. Han hadde pil og boge, og hadde vore på Meru-toppen fleire gonger før. Han heitte Fredrik den Fredelege. Malm-Per spurte om han ville vera med, og Fredrik den Fredelege kvad:

"Ja."

Fredrik den Fredelege hadde piler på ryggen og boge under armen, men villstutane torte ikkje nærma seg han.

Bakken vart brattare og brattare, og sekken tyngre og tyngre, men Malm-Per vart ikkje sliten. Han spratt opp etter fjellsidene. Hatt-Henrik og Helge-Mat likte ikkje farten Malm-Per. Dei hadde vore på høge fjell i Buskmann-rike før, og visste det var lurt å gå sakte oppover, elles kunne høgdedyret angripa og gjera hovudet tungt og beina skjøre. Hatt-Henrik og Helge-Mat tykte ôg at Malm-Per sette dei i dårleg lys med byksinga si. Hatt-Henrik fortalde skrøner for å halda han igjen, men Malm-Per sprang oppover fjellet og var snart ikkje å sjå. Då det gjekk mot kveld fann flokken Malm-Per utanfor ei gjestestove med ledige senger. Malm-Per kvad:

"Dei gamle er eldst og raskast på labben.

I dykkar andlet, ungdom!

Her skal me kvila og halda måltid i lag i kveld."

Etter dette gjekk Malm-Per og la seg til å sova.

Den andre dagen gjekk flokken i bakkar som såg like ut som i fedrelandet. Det gjorde at Malm-Per sprang enno fortare. Nok ein gong prøvde Hatt-Henrik å fortelja skrøner for å få Malm-Per til å gå litt seinare, men Malm-Per dansa oppover og var snart ikkje å sjå. Flokken såg han ikkje igjen før han stod utanfor ei ny gjestestove om kvelden. Han kvad igjen:

"Dei gamle er eldst og raskast på labben.

I dykkar andlet, ungdom!

Her skal me kvila og halda måltid i lag i kveld."

Etter dette gjekk Malm-Per og la seg til å sova. Grave-Trond og Hatt-Henrik likte ikkje å bli frågått av Malm-Per den dagen. For å prova at dei fortsatt hadde saft i beina, gjekk dei vidare opp på ein topp i grannelaget, Vesle Meru-Toppen. Helge-Mat vart igjen i gjestestova og steikte biff. Etter å ha åte opp maten, gjekk Malm-Per og flokken og la seg til å sove, for dei skulle opp midt på natta og gå vidare.

Malm-Per og gjengen gjekk vidare frå gjestestova berre to timar etter midnatt, slik at dei kunne sjå sola sprette frå Meru-toppen. I fire timar gjekk dei, og Malm-Per sprang siste stykke for å vera fyrst opp på toppen.










Der kvad han:

"Dei gamle er eldst og raskast på labben!

Her kan eg fint sjå til fedrelandet.

No lyt me venda, eg vil heim att til Vene-Kristin."

 

 

Men nedover bakkane gjekk det trått for Malm-Per. Knea var slitne etter all sprettinga opp mot toppen, og Grave-Trond måtte bere skreppa for Malm-Per. Det var langt å gå før dei var heime på garden til Malm-Per enno, og Helge-Mat ana uråd. Han kvad:

"Bakken er bratt og sola står i senit.

Me kjem oss´kje heim før kvelden er omme."

Dei andre var einige i at med denne farten rekk ikkje flokken heim før skuggane trugar. Grave-Trond var skarp i hovudet, og sa han kunne springe i forvegen, i lag med Helge-Mat for å koke kraft som Malm-Per kunne styrkja seg på. Det gjorde dei, og etter Malm-Per hadde ete og kvilt litt vart han frisk til beins igjen.

Såleis kom flokken seg heim før det vart natt. Då kvad Malm-Per:

"Menisken meistra Meru-Toppen,

men bakkane var bratte og brå.

Turen går betre med buskmenn som ber,

og to netter var litt for få."

Vil du ha meir bilder og tekst frå turen, kan du vitje Grave-Trond sin blogg, eller Hatt-Henrik sin blogg.

 

Bildøy Cup

Denne bloggen har stått ganske stille i det siste, stikk i strid med livet elles som har rasa framover med eit godt utval av aktivitetar. I staden for å unnskulda mangelen på aktivitet skal eg heller prøve å ta igjen det tapte. Ein månad med aktivitet skal kokast ned til fire blogginnlegg, og her kjem det første.

I mars ein gong kom Bildøy Bibelskule på besøk, ein triveleg gjeng med om lag 20 elevar, to stipendiatar, tre lærarar og ei pensjonert misjonøse (frå Rennesøy, sjølvsagt) som guide.
Dei hadde eit relativt tett program, men sette heldigvis av litt tid til å sjå innom CHRISC-aktiviteten i Arusha. Heile turen toppa seg med fotballturnering på Arusha Stadium, der 10 lokale og to norske lag kjempa og den gjeve pokalen i Bildøy Cup. 

Platepratar Phyneous og Fixture-fiksar Fjørtoft

Turneringa vart spelt med standard Tanzania-haldning til kroppsleg aktivitet, det vil seie ultraseriøs fotball, og kun fotball. Heldigvis klarte me å lure inn littegrann volleyball, godt kamuflert som eit seminar og dermed heilt greit å vere med på. Til og med kjekt verka det som!

Raphael og Coach har ansvar for å dele ut lunsj. Meny per person: Ein halv loff, ei banan og ei pære, ei flaske vatn og ei flaske brus. Stor suksess!

Turneringa er sponsa av Bildøy Bibelskule, som har samla inn pengar til CHRISC i Tanzania. Takk Bildøy! Til tross for 40 varmegrader var det ein velukka dag der både tilreisande og lokale storkosa seg.

Etter at Bildøy såg gleda til det laget som slo dei ut i semifinalen, var det ingen sure miner etter straffesparkkonkurransen...

Sjongleringsundervisning

Som sagt, ingen sure miner

Safari

For eit par veker sidan fekk eg henga meg på familien Fjørtoft på safari, ein tredagars der me var innom Tarangire, Ngorongoro og Lake Manyara. Det var ei flott oppleving, der alt var på stell untatt bilen me brukte. Landcruiseren var klar for avtalefesta pensjon, me kan nemna punktering med påfylgjande fastrusta jekk og radiatorkoking som nokre av høgdepunkta langs den afrikanske landeveg. Eg trur eigentleg at Henrik hadde bestilt litt trøbbel hos safariselskapet, slik at pappa Fjørtoft fekk litt skit under neglene i løpet av afrikaopphaldet.
Tarangire og Ngorongoro var fantastisk, med masse dyr og eksotisk natur. Lake Manyara var litt meir "hypa", her såg me lite dyr og naturen var "grei nok". Sannsynlegvis var me litt blaserte etter to dagar i to fantastiske parkar. Spesialiteten til Lake Manyara skulle vera treklatrande løver og leopardar, men me såg diverre ingen av delane.

Eg byrjer å bli relativt rutinert på Nasjonalparkar ettersom eg har vore i fire i Tanzania, to i Sør-Afrika og to i Kenya, men fortsatt har eg ikkje sett leoparden. På den positive sida gjev dette meg nok ein grunn til å reisa tilbake til Tanzania ved ein seinare anledning.

 
























Det var ei triveleg oppleving å vere på safari med familien Fjørtoft, takk for turen!

No har internett gått ut i streik, slik at eg ikkje får lasta opp fleire bilder, diverre.

Mwanza Rock City

Sist veke reiste Phinneus, Henrik og meg til Mwanza for å lære CHRISC-medlemane der om fyrstehjelp.
Sjølv om den jamne tanzanianar vil svare ”It is not far” dersom du spør kvar denne byen ligg, er ikkje Mwanza akkurat eit steinkast frå Arusha. Over 800 km veg av varierande kvalitet skal overvinnast, og reisa starta dermed klokka 0500 frå kåken vår.
Å ta buss i Afrika er ei oppleving som alle bør utsetja seg for i løpet av livet. At tanzanianarar likar å sitje trongt har me erfart på lokaltransporten, og det same gjeld over lenger distansar. 2+3 seter i breidden er litt for mykje for svære nordmenn, og stikkord etter tolv timar er svette, skeiv rygg og ei skinke som har sovna.

Hovudveg i Tanzania. Mt Hanang i bakgrunnen

Bussjåføren køyrte som om han rappa bussen, og hadde ei sterk overbevisning om at fartshumpar var for syklistar og kvitingar. Det er to grunnar til å stoppe bussen, den eine er for å la passasjerane pisse langs vegen, den andre er dei evindelige politikontrollane. Merk at av- og påstigning ikkje treng å bety at bussen står i ro.
Minst ti gonger på veg til Mwanza vart me stoppa av politiet, militæret eller andre som har opparbeida seg ein viss autoritet, og veit fortsatt ikkje kva dei leiter etter når dei stopper bussen. Frontruta er knust, sjåføren tar femgangen på fartsgrensa (100 km/t i 20-sone), folk ligg i midtgongen og bussen har 9 forskjellige horn men berre ei bremse. Dette overser politibetjentane lett, mot at dei får litt shillings i lommen. Utan kvittering.
Som memnt var det ikkje berre folk i politiuniform som stoppa oss. Ei militærtropp kvilte under eit tre, og stod på skift ute i vegen og stoppa tilfeldig forbipasserande køyrety. Sjølv om eg har ein innebygd skepsis til uniformerte menn med våpen i Afrika (det må ha noko med påverkning frå film å gjere...), vart det berre litt skummelt ein gong. Det var nå me vart stoppa av ein gjeng utan uniform, kun med AK-47. Men også dei ville bare spør om sjåføren hadde det fint, få nokre småsedlar i lomma og så var alt greit. Rart det der.

Etter langt og lenger enn langt kom me til Mwanza Rock City. Henrik var litt gira på å finne ut om byen levde opp til namnet, om den hadde mange AC/DC tribute-band og mykje livemusikk, kanskje ein konsert me kunne gå på? Her tok me diverre grundig feil, byen har fått navnet etter alle steinane i byen, og ikkje på grunn av at musikken er prega av dobbel basstrommepedal og vreng på gitaren. Når det er sagt, så såg eg faktisk ein mann med rastafletter og elgitartrekk.
 

Etter den verste skuffelsen over mangel på rockemusikk hadde lagt seg, oppdaga me at Mwanza er ein fin by! Ikkje så skitten som Arusha, og litt fredeligare, sjølv om byen er større enn Arusha. Under ser me bilete av Bismarck Rock, denne ligg i Victoriasjøen, eit steinkast frå strandlinja midt i Mwanza by. Å sjå sjø i horisonten var balsam for sjela, og sjølv om dette er ein innsjø er det over 300km frå den eine enden til den andre, og dermed tilfredstiljande sjølv for ein kresen vestlending. Ein anna fordel i Mwanza er at står sola opp seinare og varer lenger utover kvelden, dette passar fint til min døgnrytme!

Etter ein roleg og tidleg kveld i senga på Planet Hotel, var me klar til å starte seminaret klokka 0800 mzungu time morgonen etter. Me var 5 minutt for seine i kyrkja der me skulle halde seminaret, men dette gjorde ikkje så mykje sidan alle andre ôg var forseinka, med om lag 5 minutt og to timar.

I kyrkja stod det eit gamalt piano, og dette vart flittig brukt før seminaret starta. Nesten halvparten av tangentane fungerte, og pianoet var faktisk stemd (normalt, A=440 Hz) i februar månad.

Februar 1982.
 Rundt klokka ti hadde det dukka opp nok folk til at me tykte det var greit å starte seminaret, og Henrik lærte dei oppmøtte om overtråkk, eit ikkje heilt ukjend fenomen på afrikanske fotballbanar. Seinare gjekk me igjennom stabilt sideleie, myggnett mot malaria, kanga (det plagget alle afrikanarar har) til bandasjebruk og stell av sår, og me svara på spørsmål etter beste evne. (”Nei, du blir ikkje full av å vaske eit sår med sprit” eller ”Nei, du blir ikkje full av å gje ein full mann gjennoppliving med munn-til-munn”)



Sjølv om det definitivt var flest folk til stades under lunsjen – som var gratis – verka det som om folk hadde det gøy og var lærevillige! Dagane vart avslutta slik seg hør og bør i CHRISC med sportsaktivitetar, både kanonball og frisbee ultimate med håndball var knallsuksessar.

Etter to dagar i Mwanza bar det heimover, og 12 timar med same leksa som turen bort, med ein enno villare sjåfør. Avgang alt for tidleg om morgonen, sladding(!) med buss på våte jordvegar og innpåslitne politibetjentar.

Boktur til Masaaimarked

Sist helg var me på tur med NLM-ettåring Trond, med mot i brøstet og bøker i Landcruiseren la me i veg til næraste marked. Sidan økonomien i NLM er relativt skral, og Trond ikkje har lov å reise på boktur åleine, vart me med for å selge kristen litteratur i områda rundt Arusha. Laurdag var det bomtur, me vart feilinformert om kva dag markedet var på. Søndag og mandag derimot, fann me oss eit marked, rigga til bagasjerommet i Landcruiseren og håpte på det beste.

 

Det viste seg å vere ei dårleg årstid å selge bøker på, sidan skulepengene nettopp er betalt og haustinga (som gjev gardbrukarane penger i magetaska mellom kleslaga) ikkje føregår før i juli og august. Men me fekk nokre kontaktar til seinare anledningar, samt ei flott oppleving! Trond og Henrik kjøpte seg ekte masaaiknivar (grunnen til at me veit at knivane ikkje er turisttull, er at knivane hang fast i kvar sin vaskeekte masaai), og Henrik har starta oppsamlinga av billige armband som kan brukast til smiger i Noreg. Eg nøgde meg med å kjøpe ein skokk bananer.

 

 

Heavy clouds, but no rain

På førehand hadde me fått opplyst at i desember skulle det regne, og at januar var den varmaste månaden i Arusha, det skulle vere uuthaldeleg varmt og tørt. Desember var varm, januar var overskya og kald.
Årstidene er ikkje forutsigbare lenger, og regnet uteblir. Dei siste 20 åra har regnet i Tanzania vorte redusert med 15%. Og det lille regnet som kjem, er ofte svært lokalt. I går for eksempel, regna det kraftig heime på Kwa Mrefu, medan Kimandolo var tørt som Mariekjeks. Avstanden mellom desse bydelane er kanskje 4km.
For oss merkast problemet med støv i augene og skitne bygater, samt at straumen går heile tida, sidan straumproduksjonen i Tanzania i hovudsak er vasskraft og magasina er tomme. Litt irriterande kanskje.
For den jamne tanzanianar har problemet eit mykje større omfang. Husdyr døyr av matmangel. Dei få dyra som er igjen kan dei ikkje slakte, og kjøt er blitt luksusvare. "The short rains" i desember var alt for kort, og ein kan ikkje så mais eller ris i tørr jord.
Dei vanlegvis fruktbare områdene rundt Mwanza i nord-aust har ikkje fått nok regn, dette påverker matvaresituasjoen i heile landet. Myndigheitene går offentleg ut og rekner med det blir hungersnaud i løpet av året.
Sidan eg byrja å skrive har det faktisk regna, me får håpe og be om at det blir nok til at "Shambaane" kan dyrke mat igjen. Ellers kan det verte stygt.